Σε μια πρόσφατη επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι οι άντρες της παρέας είχαμε πιάσει ψιλή κουβέντα στην βεράντα, με την τεράστια γκάμα θεμάτων να αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο-διάσημες γκόμενες (χαμηλόφωνα)-survivor-διάσημες γκόμενες (χαμηλόφωνα)-ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο-διάσημες γκόμενες (χαμηλόφωνα)-στοίχημα.
Στην πραγματικότητα αυτά που λέγαμε δεν ήταν παρά η πρόφαση για να παρατείνουμε την ψευτο- ιδιωτική (μια και οι γυναίκες μας ήταν μέσα στο σαλόνι στην δροσιά του κλιματιστικού) μάζωξη παλιόφιλων που όλο και οι συναντήσεις τους γίνονται πιο σπάνιες μέσα απο την ρουτίνα των υποχρεώσεων που όλο και μεγαλώνουν όσο περνούν τα χρόνια αλλά και για "να πιούμε κάτι ακόμα" οπως θα έλεγε και ο στίχος των Κατσιμιχαίων στα Ζεστά Ποτά.
Κάπου ανάμεσα στις εκδηλώσεις θαυμασμού για το στήθος της Καλλέργη και τον κουβά που πήγε ο Τάσος στον τελικό του Τσαμπιονς Λιγκ,κάτι διέκοψε την συζήτηση και τον χαβαλέ:
«Το θυμάστε;»,ρώτησε ο Μπάμπης δείχνοντας συνωμοτικά το κινητό του:
Η εικόνα στο βίντεο του Ζιζού να κατεδαφίζει με την περιβόητη κεφαλιά τον Ματεράτσι ,στον τελικο του Παγκοσμιου Κυπέλλου του 2006 και το άρθρο του αθλητικού σάιτ να μας υπενθυμίζει πως σαν σήμερα πριν 11 χρόνια γράφτηκε ποδοσφαιρική ιστορία και πως ο συγκεκριμένος τελικός θα συζητιέται λόγω του συγκεκριμένου γεγονότος ,για όσο υπάρχει το ποδόσφαιρο.
«Το θυμάστε;»
Απο μόνη της η λέξη υποδηλώνει οτι έχει περάσει καιρός ...
Και όντως έχει περάσει.
"Φυσικά και αρχίζω να θυμάμαι"
Καράβι άγονης γραμμής για Αστυπάλαια στην τουριστική .
Η Ευα Μαρία λαγοκοιμάται στην διπλανή θέση.
Ανοίγω το μπακπακ μου και βρίσκω την Χρυσή Κασετίνα μου.
-«Γκοινγκ φορ α σμοκ» της λέω με κακά αγγλικά με μπόλικη βαλκανική αξάν.
-«Ζμοκινγκ βιλλ κιλλ γιου ουαν ντέι» μου απαντάει με την βαριά γερμανική προφορά της.
Χαμογελάω.
Η ίδια η ζωή σκοτώνει.
Ενας αξιωματικός του πλοίου με διαβεβαιώνει οτι κουτσά στραβά θα το δούμε το ματς.
Βάζω τις ψείρες μου στο ΖΕΝ μου...Θαλασσογραφία ,με την μπάσα φωνή του Σαββόπουλου.
Ανάβω τσιγάρο και η γλύκα του Βιρτζίνια ανακατεύεται με την αλμύρα της προπέλας.
Είμαι τυχερός μια και οι θέσεις που καθόμαστε είναι κοντά σε κάποια απο τις τηλεοράσεις.
Παράσιτα ,κολλήματα αλλά το ποιο εκνευριστικό πως η πλειοψηφία της συγκεκριμένης τουριστικής ,είναι Γάλλοι.
Υποστηρίζω Ιταλία απο την αρχή του Μουντιάλ.
Αλλά και να μην το έκανα,μετά την πρόκριση στον επικό ημιτελικό με την Γερμανία δεν είχα άλλη επιλογή:
Αυτή η εθνική ομάδα αντιπροσώπευε μέσα στο γήπεδο αυτό που σημαίνει για μένα το ποδόσφαιρο:
Τα χρήματα,οι αμοιβές,οι ψυχροί αριθμοί,οι τακτικές ,είναι η στιγμή που ολα αυτά δεν έχουν καμία σημασία και τελικά αυτό που μένει είναι η διάφανη,κρυσταλλινη και καθάρια ψυχή του καθε ποδοσφαιριστή.
Και η εθνική Ιταλίας του 2006 ήταν αυτό ακριβώς το πράγμα.
Την παράταση την βλέπουμε ολόκληρη χωρίς προβλήματα στο σημα της τηλεόρασης.
.Η κεφαλια του Ζινταν δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή απο τον διαιτητη.
Η κάμερα όμως την έχει πιάσει.
Ο διαιτητής διακόπτει το ματς και φανερά έχει κάποιου είδους επικοινωνία στο ακουστικό του.
Η τηλεόραση παίζει ξανά και ξανά το ριπλέι.
Υπάρχει βουβαμάρα.
Σαν να μην πιστεύει κανένας αυτό που βλέπει .
Ο διαιτητής γυρνάει και δείχνει απ ευθείας κόκκινη στον Ζινταν.
Το είδε ο τεταρτος;
Ενημέρωσαν τον διαιτητή βάση του ριπλέι;
Κανένας δεν θα το μάθει ποτε.
Ο Ζινταν κατευθύνεται στα αποδυτήρια και η εικόνα με το σκυμμένο κεφάλι του Γάλλου άσου,δίπλα απο το χρυσό βαρύτιμο τρόπαιο θα μείνει για πάντα στην ιστορία.
Λιγη ώρα αργότερα ο Γκρόσο εκτελεί τον Μπαρτέζ στο νικητήριο πέναλτι και η Γαλάζια Ομάδα είναι πρωταθλήτρια κόσμου.
Ολα έγιναν όπως πρέπει!
Δεκαπέντε μέρες μετά αποχαιρετούσα την φίλη μου έξω απο τον Ηλεκτρικό του Πειραιά.
Η πτήση της για Αυστρία έφευγε σε λίγες ώρες και μέσω Δουκίσσης Πλακεντίας όπου θα άλλαζε συρμό του μετρό,θα πήγαινε αεροδρόμιο.
Είχαμε αλλάξει τηλέφωνα,αλλά και οι δύο ξέραμε πως οι σχέσεις που ξεκινούν τα καλοκαίρια, τελειώνουν με αυτά και πόσο μάλλον οταν σε χωρίζουν κάποιες χιλιαδες χιλιόμετρα.
Ισως σήμερα με τα σοσιαλ μίντια να ήταν ποιο εύκολο να κρατήσουμε κάποια τυπική επαφή αλλά απο την άλλη που είναι η μαγεία σε αυτο;
Σβήνω το τσιγάρο μου στα σκαλάκια του σταθμού και εκείνη πίνει μια γουλιά εμφιαλωμένο νερό .
Πριν μπεί στο τραίνο ,έγνεψε χαμογελόντας:"Τζουζ"
Οι πόρτες κλείσανε με πάταγο.
Ηταν η τελευταία φορά που έβλεπα την Ευα-Μαρία.
Περάσαν εντεκα χρόνια απο εκείνη την βραδιά του τελικού και τα πάντα έχουν αλλάξει.
Και έτσι λίγο πρίν τα πρώτα ...άντα εκείνου του καλοκαιριού ,να που είμαι με την παρέα των παλιόφιλων λίγο πριν μπουμε στα τελευταία πλέον άντα της ζωής μας σε ένα μπαλκόνι που ένας τελικός ποδοσφαίρου, απο το πουθένα έφερε δεκάδες αναμνήσεις.
Απο το απέναντι μπαλκόνι ακουγόταν χαμηλά Rory Gallagher και το σήμα του Rock FM...
Do You Read Me?
Ναι λαμβάνω...
Επαναφορά στο παρών...
-«Το θυμάστε;»
-«Ναι ρε Μπάμπη,το θυμόμαστε...Να πιούμε άλλη μια μπύρα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου