'Αιρτον Σένα: Ο άνθρωπος που αγάπησε τους αγώνες

Δεν θυμάμαι αν το Πάσχα της πρωτομαγιάς του 94' είχε συμπέσει με το Πάσχα των Καθολικών όπως και φέτος.
Θυμάμαι πάντως πως στην αυλή του σπιτιού των παππούδων μου δε είχε «σχολάσει» ακόμα το πλήθος συγγενών και φίλων , με τις κουβέντες και τις συζητήσεις να δίνουν και να παίρνουν με μάλλον αδιάφορα θέματα για εναν έφηβο όπως και του λόγου μου.
Εντελώς ξαφνικά τα πάντα σώπασαν και στιγμιαία επικράτησε μια απόλυτη σιγή.
Απο τις μάλλον αμήχανες κουβέντες που ακολούθησαν κατάλαβα οτι κάτι κακό είχε συμβεί.
Έπειτα όλα επέστρεψαν στην κανονικότητα και το πλήθος της αυλής συνέχισε τις συζητήσεις που είχε αφήσει στη μέση.
Ρώτησα μια θεία μου τι είχε γίνει .
Μου απάντησε κοφτά :«Σκοτώθηκε ο Σένα»

Πηγαίνοντας στην ασπρόμαυρη Sabba τηλεόραση που ο παππούς κράταγε πεισματικά και δεν άλλαζε με τίποτα, είδα την στιγμή που το μονοθέσιο προσέκρουσε στην στροφή Ταμπουρέλο,με εναν τρόπο που μου φάνηκε εντελώς ανεξήγητος και μάλλον θα βασάνιζε και θα βασανίζει τους ειδικούς για χρόνια ,όσο αφορά τα αίτια του ατυχήματος.

Για μένα η φόρμουλα 1 των παιδικών/εφηβικών μου χρόνων ήταν ένα πανηγυράκι.
Σκόρπιες αναμνήσεις ηλιόλουστων Κυριακάτικων μεσημεριών ,με ονόματα όπως ο Προστ,ο Σένα σε κάτι που φαινότανε τόσο ξένο και εξωτικό στην Ελλάδα των early 90s.

Αργότερα έμαθα λεπτομέρειες για τον Σένα και την ζωή του που δεν γνώριζα.
Η λεπτομέρεια που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του.
Ο Άιρτον Σένα ήταν πάμπλουτος!
Και όμως η φυσιογνωμία του,το βλέμμα του αλλά και ο τρόπος του μπροστά στις κάμερες έμοιαζε πως ήταν ένας απο εμάς .
Ανθρωπος που νόμιζες οτι τον συναντάς για καφέ στο Πασαλιμάνι ή ντυμένο στα ερυθρόλευκα στο παλιό Καραϊσκάκη.
Ενας άνθρωπος που έκανε αυτό που έκανε οχι για τα χρήματα αλλά απο την  απεριόριστη αγάπη του για τους αγώνες.
Πόσο συχνά συναντάς κάτι τέτοιο σε αυτό το επίπεδο;
Ένοιωσα απεριόριστο σεβασμό και ίσως ήταν απο τις καθοριστικές στιγμές που διαμόρφωσαν ενα κομμάτι του χαρακτήρα μου,που δεν κρίνει τους ανθρώπους απο το μορφωτικό/οικονομικό/φυλετικό/θρησκευτικό δεν ξέρω εγω τι άλλο τι backround τους,αλλά απο  το πολιτιστικό τους:Απο αυτό που είναι μέσα απο τις πράξεις τους και τον τρόπο ζωής τους.

Τα χρόνια που ακολούθησαν πάντα οταν είχα την ευκαιρία παρακολουθούσα και παρακολουθώ τα γκραν πρι με την ίδιο τρόπο  των παιδικών και πρώτον εφηβικών μου χρόνων:Σαν ένα πανηγυράκι.

Ποτέ δεν έγινα ούτε και ήθελα να γίνω ειδικός στα τεχνικά θέματα.
Η φόρμουλα 1 για μένα θα είναι πάντα ενα σόου.

Μια λεπτομέρεια που έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μοιάζει τόσο σημαντική:
Σε εκείνο το Γκραν Πρι  την πρώτη θέση κατέκτησε ενας νεαρός με το όνομα Μικαελ Σουμάχερ και την ίδια σεζόν κατέκτησε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο.
Ενας θρύλος γεννήθηκε στην θέση ενος θρύλου που «έφυγε»,ο οποίος είχε και αυτός με την σειρά του ενα τόσο βαρύ χτύπημα της μοιρας μετα το τέλος της καριέρας του...
Η ειρωνεία της ζωής πολλές φορές ξεπερνάει και τις ποιο ευφάνταστες νουβέλες.