Ο υπέροχος Βινσέντ Κομπανί

Αν μπορούσα να περιγράψω το ματς της Μαντσεστερ Σίτι με την Λέστερ μέχρι το 70ο λεπτό της αναμέτρησης με 2 λέξεις θα ήταν «νευρική στασιμότητα».
Η αγχωμένη Σίτι με εντελώς ανορθόδοξο και αυτοκαταστροφικό τρόπο προσπαθούσε μάταια να μετατρέψει την συντριπτική της κυριαρχία στην κατοχή της μπάλας,σε ουσιαστικό επιθετικό κίνδυνο στο 3ο  τμήμα του γηπέδου μπροστά απο την εστία της Λέστερ.
Οι πλαγιοκοπήσεις της καταλήγανε συνήθως σε ψηλές σέντρες ,που μάλλον είχαν μικρές πιθανότητες να καταλήξουν σε κάποιο τέρμα για την ομάδα του Γκουαρδιόλα,καθώς ο Αγκουέρο δεν θα μπορούσε να απειλήσει στο ψηλό παιχνίδι τους Χάρι Μαγκουάιρ και Τζόνι Εβανς που με το 1.94 κ 1.88 σε ύψος αντίστοιχα ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι.
Έλλειψη καθαρού μυαλού,αγχος ή και τα 2 ,το προφανές τακτικά,δεδομένων των συνθηκών, θα ήταν σε τέτοιες πλαγιοκοπήσεις να γινόταν διαγώνια κίνηση προς τα μέσα ,παρά μια ψηλή σεντρα.
Αλλά κατι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ.
Η έλλειψη του Ντε Μπρόινε αλλά και το απίστευτο παιχνίδι που έκανε ανασταλτικά στον χώρο του κέντρου ο Ντιντι ,αφαίρεσε την όποια δυνατότητα θα είχε η Σίτι για κάποια κάθετη πάσα που θα έλυνε τον γόρδιο δεσμό,ακόμα και όταν αυτόν τον ρόλο τον ανέλαβε απο τον άξονα ο Μπερνάντο Σίλβα,μετά απο την αλλαγή του Σανέ με τον Φοντέν και την εσωτερική αλλαγή των θέσεων που πραγματοποιήθηκε.
Εξάλλου η Λέστερ είχε αρκετά μεγάλο βάθος στην άμυνά της,εφαρμόζοντας υποδειγματικά το δόγμα του park the bus.


Ολα αυτά μέχρι το 70'.
Γιατί τότε μίλησε το δοξασμένο ποδόσφαιρο προσφέροντας μια στιγμή ανατριχίλας ,απο αυτές που ενώνουν όλες τις φυλές και όλες τις οικονομικές τάξεις των ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ο 33χρονος σέντερ μπακ της Μαντσεστερ Σίτι Βινσέντ Κομπανί κατέβασε την μπάλα καμιά τριανταριά μέτρα έξω απο την εστία της Λέστερ.
Κοντοστάθηκε ζυγίζοντας την περιφρόνηση των χαφ της ομάδας Μπρένταν Ροτζερς,να μην κάνουν καν κίνηση πίεσης εναντίον του.
Αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά στις φωνές του προπονητή του,που όπως θα παραδεχόταν σε δηλώσεις του μετα το τέλος του ματς,του φώναζε να πασάρει.
Και τότε πήρε την απόφαση του.
Αποφάσισε να σουτάρει.
Μια απόφαση που δεν ήταν χωρίς ρίσκο.Χωρίς τον κίνδυνο να γίνει ο περίγελος σε όλο το γήπεδο,αλλά κυρίως μπροστά στα παιδιά του ,που τον έβλεπαν να αγωνίζεται απο τις κερκίδες του Έτιχαντ.
Αλλά το σουτ του Βέλγου δεν θα ήταν comedy material.
Το σουτ  είχε άψογη τεχνική,στάση του σώματος και σωστά φάλτσα.
Ενα σούτ που θα έκανε τον Μέσι να δακρύσει απο χαρά.
Η μπάλα καρφώθηκε στο αριστερό παραθυράκι του Σμάιχελ ,καταλήγοντας στα δίχτυα και χαρίζοντας την Σίτι ξανά την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα,έχοντας πλέον το πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ  στα πόδια της.

Οταν ο Μάικ Ντιν σφύριξε την λήξη ο Κομπανί θα είχε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσει έξαλλα.
Να βγαλει την φανέλα και να τρέξει στους οπαδούς της Σιτι,φωνάζοντας με πάθος.
Να ζήσει έντονα τα συγχαρητήρια των συμπαικτών του αλλά και του Πεπ ...
Ηταν ο ήρωας του παιχνιδιού και ίσως ολόκληρης της χρονιάς.
Πράγμα σπάνιο για ένα ποδοσφαιριστή ,πόσο μάλλον για εναν σεντερ μπακ.
Όμως δεν το έκανε.Σχεδόν φαινόταν αμήχανος,ντροπαλός που ήταν στο επίκεντρο αυτού του κομβικού ματς.
Λίγες στιγμές αργότερα θα πνιγόταν στις αγκαλιές των παιδιών του και θα έφευγε δακρυσμένος απο το γήπεδο.
Ανατρίχιασα.

Νομίζω τότε ήταν που οι τοίχοι του σπιτιού μου και όλων των σπιτιών των ποδοσφαιρόφιλων που έβλεπαν το ματς , γίνανε άυλοι και μπόρεσα να δώ και τους φίλους της Λίβερπουλ να χειροκροτούνε όρθιοι τον αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο,που με την στάση του κέρδισε τον σεβασμό όχι μόνο των φιλάθλων των Κόκκινων αλλά ολόκληρου του ποδοσφαιρικού πλανήτη.